Wieś położona jest w dolinie potoku Szczawa na wysokości 290 m n.p.m. W kierunku południowo – wschodnim wznosi się góra Bucznik (519m n.p.m.), z opadającym ku Samoklęskom wzgórzem Gamracz (436 m n.p.m.) Samoklęski zostały założone na prawie polskim na początku XII wieku. Była wsią królewską do 1332 roku nadaną wieczyście przez Władysława Łokietka Piotrowi Petkow. Według J. Długosza wieś nazywała się Sowieklęski i posiadała kościół parafialny, a jej właścicielem byli Jan i Stanisław Gamrat herbu Sulima. Od 1581 Samoklęski należały do Jana Mniszcha i w tej rodzinie pozostała do XVIII wieku. W 1629 roku do wsi młody szlachcic Hermolaus Jordan porwał z rodzinnego Dębowca pannę Eufrozynę Mniszchównę córkę wojewody sandomierskiego, a siostrę Maryny carycy moskiewskiej. Panna nie zapomniała ze sobą zabrać złota srebra, klejnotów, a nawet garderoby przez to sąd na skargę rodziny, uznał, iż wykroczyła przeciw poczciwości stanu swego i skazał ją na utratę połowy posagu. W 1704 roku część wsi spaliły wojska szwedzkie, a w 1769r. w rejonie Samoklęsk stacjonowały oddziały konfederatów barskich.W rękach Mniszchów wieś utrzymała się do 1779 roku , później była własnością kolejno Ossolińskich, Stadnickich, Steinklerów, Wilczków, Kalischera, od którego nabyła dobra spółka żydowska.

W 1914 i 1915 roku wieś dwukrotnie znalazła się w zasięgu działań wojennych podczas „operacji gorlickiej". W czasie okupacji na Buczniku były oddziały obozowisk partyzanckich.

W XVIII wieku na południe od wsi w lesie założona została Huta Samoklęska. W tym samym czasie co Jerzy Mniszech zamierzał budować pałac i kościół w Dukli. Ludność osady składała się ze zniemczonych Czechów i miała w większości niemieckie nazwiska. Czesi zbudowali hutę szkła i produkowali szkło na potrzeby dworów i okolicznych mieszkańców. Huta szkła działała do połowy XIX wieku. Dzisiaj wieś ta nie istnieje. We wsi Samoklęski na uwagę zasługuj e XIX wieczny klasyczny kościół, konsekrowany w 1857 roku. Budowla stoi na miejscu wcześniejszego kościoła z 1605r. , fundacji Jana Mniszcha. Z tego okresu również pochodzi karczma. Na pagórku niedaleko drogi resztki murów obronnego dworu. W pobliżu wioski nad potokiem Sczawa znajduje się źródło siarczkowej wody mineralnej.